Όταν πολλοί νέοι φεύγουν από το σπίτι για να πάνε στο πανεπιστήμιο, έχουν σαν πρώτο στόχο να φύγουν μακριά από την οικογένεια και σαν δεύτερο να πάρουν ένα πτυχίο και να έχουν μια δουλειά που θα τους αποφέρει χρήματα και ίσως και κοινωνική αναγνώριση.
Αλλά υπάρχουν και νέοι ή και μεγαλύτεροι σε ηλικίαάνθρωποι που έχουν άλλους στόχους. Θέλουν να ευχαριστήσουν τον Θεό. Αγαπάν τον Κύριο, και έχουν μια ποιοτική εμπειρία μαζί που ακόμα και πολλοί που ονομάζονται πιστοί δεν την γνωρίζουν.
Το βλέπουμε στην προσευχή τους. Ο Θεός φαίνεται τόσο κοντά, είναι τόσο οικείος.
Καθώς πλησιάζουμε τον Κύριο, βλέπουμε μια αλλαγή στην επιθυμίες μας. Τα χρήματα και η καλή ζωή δεν είναι πλέον προτεραιότητα, όπως δεν είναι προτεραιότητα η επιθυμία της επιτυχίας και της κοινωνικής αναγνώρισης.
Και τότε έρχεται η επόμενη κλήση του Κυρίου: να εγκαταλείψουμε τα όνειρά μας για το μέλλον. Θα ήταν ίσως πιο εύκολο αν ο Κύριος μας ζητούσε τα χρήματά μας. Οι περισσότεροι από μας δεν έχουν τόσα πολλά. Αλλά τα όνειρά μας! Αξίζουν εκατομμύρια για μας.
Αλλά στην πορεία όσο περισσότερο γνωρίζουμε τον Κύριο τόσο περισσότερο ανακαλύπτουμε ότι ο Θεός μας αποκάλυψε τον Ιησού, που αξίζει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο αγαθό.
Και τίθεται η ερώτηση: "Θα κάνω στη ζωή μου αυτό που θέλω να κάνω ή θα κάνω το θέλημα του Θεού; " Για όλους μας η απάντηση πρέπει να είναι μία και μοναδική.
Και δεν θα μετανιώσουμε ποτέ με αυτή μας την απόφαση. Παρά το γεγονός ότι δεν είναι πάντα εύκολη η πορεία και ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα ο Ιησούς υποσχέθηκε στο λαό του μια άφθονη ζωή. Μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις μας σαν οπαδοί του Κυρίου πρέπει να είναι ότι η άφθονη πνευματική ζωή δεν είναι πάντα μια εύκολη ζωή.
Όσοι επιλέγουν κατά προτεραιότητα περισσότερα χρήματα, φήμη ή την άνεση καταλήγουν να αισθάνονται ότι πάντα κάτι τους λείπει. Εκείνοι που προσπαθούν να κάνουν ό, τι ο Θεός έχει προγραμματίσει γι 'αυτούς - ακόμα κι αν είναι δύσκολο - είναι αυτοί που ζουν μια πλήρη ζωή.
Μια μέρα, ένας νεαρός άνδρας ο οποίος είχε πραγματικά ένα λαμπρό μέλλον ήρθε αντιμέτωπος με αυτή την αλήθεια.
Ο Παύλος είχε να κάνει μια επιλογή.
"Πλην όσα ήσαν εις εμέ κέρδος ταύτα ενόμισα ζημίαν διά τον Χριστόν. Μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία διά το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου, διά τον οποίον εζημιώθην τα πάντα και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλα, διά να κερδίζω τον Χρισατόν, και να ευρεθώ εν αυτώ, μη έχων ιδικήν μου δικαιοσύνην την εκ του νόμου, αλλά την διά πίστεως Χριστού..... (Φιλιππησίους 3: 7-10)
Αν ξεχάσουμε τον Ιησού, το μόνο που έχει απομείνει είναι η δική μας δύναμη. Είναι καλύτερο από το τίποτα, υποθέτω, αλλά χάνουμε τα καλύτερα της ζωής μας. Και κυρίως απομακρυνόμαστε εντελώς από την αιώνια ζωή.
Ο Ιησούς τούς είπε: Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. Όστις έρχεται προς εμέ δεν θέλει πεινάσει και όστις πιστεύει εις εμέ δεν θέλει διψήσει πώποτε ... Διότι κατέβην εκ του ουρανού, ουχί δια να κάμω το θέλημα το εμόν αλλά το θέλημα του πέμψαντός με ... Και τούτο είναι το θέλημα του πέπσαντός με, πας όστις βλέπει τον Υιόν και πιστεύει εις αυτόν, να έχει ζω΄ν αιώνιον. Και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. (κατά Ιωάννην 6: 35-40)
Αν θέλουμε να πετύχουμε πραγματικά στη ζωή μας, όλα ξεκινούν από τη σχέση μας με τον Ιησού.
Ας προσευχόμαστε ο Κύριος να αυξήσει την πίστη μας και την εμπιστοσύνη μας σε Αυτόν.